De één is er goed in, de ander wat minder. Ieder doet het op zijn of haar eigen manier. Ik sudder altijd nog even na in afscheid nemen. Zoals gisteren van een prachtige groep cursisten, waar ik en het team van trainers en assistent-trainers 12 dagen mee op pad mocht. Moedige cursisten, die zo mooi bereid zijn om te kijken naar hun persoonlijke stukken en daarin hun stappen maken. Soms nog onwennig en nieuw, altijd bereid. Eén voor één kwamen ze zo tegen de ochtend in een half-slaap half waakstaat, nog even voorbij….
Afscheid en moed!
In de begeleiding van mijn cliënt gisteravond kwam, – hoe kan het ook anders – ook afscheid voorbij. Want hoe doe je dat in het dagelijks leven met afscheid nemen of de andere kant: mensen toelaten in je leven, als je al op zeer jonge leeftijd hebt ervaren hoe een klasgenootje uit het leven werd gerukt en na het weekend niet meer op school kwam? En je daarna nog vaak ervaren hebt, dat er mensen weggaan, overlijden en niet meer terugkomen. afDan besluit je, dat je je beter niet aan mensen kunt hechten, geen relaties aangaat want: ‘iedereen gaat toch altijd weg..’
En om dan te durven kijken, naar hoe je ooit geen afscheid hebt kunnen nemen en hoe dat van invloed is op jouw dagelijks leven als volwassene nu, is ongelooflijk moedig! En voor mij wacht er, net als na een reis van 12 dagen een flinke berg was en opruimwerk, waar ik met een vol, tevreden en vervuld gevoel aan ben begonnen! ?