fbpx

Hoe komt het dat zoveel (jonge) mensen burn-out raken? En hoe kunnen werkgevers helpen?

burnout bij kinderen en jongeren
burnout bij kinderen en jongeren

In 2023 hadden 1,3 miljoen werkenden last van burn-out klachten. De kosten als gevolg van werk gerelateerd verzuim door psychosociale arbeidsbelasting bedragen € 3,9 miljard per jaar! Uit de Nationale Enquête Arbeidsomstandigheden van het TNO en het CBS blijkt dat 12 à 13% van de bevolking wel eens last heeft van burn-out symptomen. Uit een recent onderzoek van de Arbo Unie blijkt dat het burn-outpercentage het hoogst is bij werknemers tussen de 25 en 35 jaar. Maar liefst 1 op de 6 werknemers uit deze leeftijdscategorie geeft aan last te hebben van burn-outklachten. De Arbo Unie is niet de enige die jongvolwassenen als een risicogroep aanduidt: het CBS stelt dat maar liefst 100.000 Nederlanders onder de 35 jaar last heeft van burn-outklachten. Uit een onderzoek van Metro blijkt dat meer dan 60% van de wel eens een psycholoog bezocht heeft en/of therapie heeft gevolgd. Bij een groot deel van de deelnemers van het onderzoek waren klachten zoals slapeloosheid, piekeren, angstklachten, verminderde eetlust en somberheid hier de aanleiding voor. Bovendien geeft 80% van deze jongeren aan deze klachten al meer dan twee maanden te hebben.

Waarom zoveel jongeren?

In mijn praktijk zie ik ook een toename van mensen met burn-out in deze leeftijdscategorie, zelfs vanaf 20 jaar. Grote groepen mensen hoor ik zeggen dat jongeren lui zijn, niet gewend zijn hard te werken, niet met teleurstellingen om kunnen gaan, gepamperd zijn, verwend en ga zo nog maar even door. Al deze vooroordelen helpen hen niet. Deze jonge mensen groeien op in een heel andere tijd, met hun eigen uitdagingen. Wordt er wel eens gevraagd wat ze werkelijk belangrijk vinden aan ‘werk’? In mijn beleving staan ze dichterbij zichzelf dan ooit en willen niet meer aan de ratrace meedoen, van 9 – 5 werken of werkweken van 60-80 uur maken. En natuurlijk baseer ik dit op de uitspraken van jongeren die bij mij komen met burn-out en mijn ervaringen. Omdat deze jongeren zich meer en meer door hun gevoel laten leiden, en de oude systemen daar nog niet aan toe zijn, lopen ze vast. Diploma’s, een topsalaris, goede opleiding, volle agenda, overwerken lijken steeds minder belangrijk voor deze nieuwe werkers. Velen verkiezen steeds vaker een parttimebaan of eigen bedrijf om te combineren met ontspanning, sporten, een gezin of reizen. Het wrikt en wringt. Veel jongeren, maar ook volwassen met burn-out en stress hebben wel te maken met een aantal gemeenschappelijke factoren:

  • moeite met nee zeggen;
  • gevoelens niet uiten;
  • moeilijk om hulp kunnen vragen;
  • negatief zijn over eigen prestaties;
  • perfectionistisch zijn;
  • sociaal onzeker zijn;
  • extreem betrokken voelen bij werk;
  • hoge eisen stellen aan zichzelf;
  • veel zelfdiscipline hebben;
  • sensitief en gevoelig zijn (daarover een volgende keer meer).
(jonge) mensen in een burn-out

Wat zijn mogelijke oorzaken en oplossingen?

Vaak krijgen medewerkers het advies om rustig aan te doen, te ontspannen thuis, melden zij zich ziek. Ik hoor van cliënten terug dat naar mate het ziek zijn langer duurt, zij meer en meer vervreemden van het werk en terugkeer lastiger wordt. Ze voelen zich voornamelijk schuldig en tekortschieten. Wat ervoor zorgt dat stress en onzekerheid toenemen. Mensen krijgen gesprekken aangeboden met de praktijkondersteuning, medicatie en een verwijzing naar de eerstelijns psycholoog of psychiater. Waar ze vaak pas door de overbelasting van de ggz na drie tot zes maanden een intakegesprek hebben. Gesprekken en medicatie helpen meestal tijdelijk als symptoombestrijding en nemen de oorzaak of oorsprong niet weg. Als ervaringsdeskundige met een pittige burn-out, weet ik dat gesprekken mij nog meer naar mijn hoofd/gedachten brachten en verder van mijn gevoel. Slaapmedicatie hielp tijdelijk en werd verslavend. Als verdoofd liep ik rond. Ik raakte mezelf nog meer kwijt, omdat ik totaal geen idee meer had van wat ik aan het doen was. Heftige gebeurtenissen in mijn leven (een miskraam, operatie en bijna-doodervaring) negeerde ik door de drukte van een jong gezin en verdoofde ik door veel te werken en sporten.

Oorzaak van burn-out vindt bijna nooit zijn oorsprong in het werk wat mensen doen (is mijn ervaring)! Het zijn overtuigingen over (hard)werken, grenzen, eigen waarde, perfectionisme maar ook onverwerkte gebeurtenissen die in de context van werk getriggerd kunnen worden. Vaak zijn overtuigingen of waarden terug te vinden in onze jeugd en opvoeding. Daarbovenop komt vaak een mismatch met wat iemand wérkelijk wil, een soort levensbestemming, een ‘why’, datgene waar je elke dag moeiteloos je bed voor uitkomt en bakken met energie van krijgt. Een ervaring, die veel mensen boven de 40 of 50 jaar zullen kennen. Dat lijkt iets heel groots of zweverigs, maar is simpel.

Als je als kind op jonge leeftijd al hebt gehoord dat je (te) druk, dromerig, gevoelig, slim, dom bent, vooral moet studeren en diploma’s halen, onderdruk je al snel wie je werkelijk bent. Je past je aan en ‘doet’ wat er van je gevraagd wordt. Ontwikkelt onbewust mechanismen om ermee om te gaan. En velen doen dat omdat ze zich niet bewust zijn. Dat is ook logisch: je doet wat je doet, omdat je niet beter weet en het werkt(e). Het zijn vaak ook kwaliteiten en talenten. Perfectionisme, zorgzaamheid, behoeften van anderen voor laten gaan, volharding… totdat het zich wreekt. Meestal trekt je lichaam als eerste aan de bel. Krijg je lichamelijke klachten en uiteindelijk zegt je lijf: jij begrijpt de signalen niet? Dan trek ik toch de stekker eruit? Je kunt niet langer volhouden dat je een groot deel van jezelf op zij zet, namelijk wie je bent en wat jíj werkelijk wilt. En na wat langere tijd sleep je je naar je werk, ben je ontevreden in je liefdesrelatie en verdoof je jezelf (met veel gamen, sporten, telefoon/tv, alcohol of drugs). Sommigen krijgen bovenmatige stressreacties, angsten en depressies.

Wat werkt, om burn-out te voorkomen?

Als je gewend bent, om zaken zelf op te lossen en alleen te doen, is de uitkomst meestal hetzelfde. Je loopt het zogenaamde ingesleten ‘olifantenpaadje’. Omdat jouw brein dat nu eenmaal fijn en bekend vindt. Je doet wat je doet en denkt wat jij denkt, omdat je niet beter of anders weet! Het helpt echt om met iemand jouw onbewuste en ingesleten paden te verkennen. Ontdekken wat de oorzaak van een burn-out is, is per persoon verschillend. Het start met een verkenning van wat werkelijk belangrijk is in jouw leven, welke overtuigingen je hebt (geleerd) over jezelf, werken en relaties. Wat is er in jouw leven gebeurd wat nog geen plek heeft gekregen? Heb je te maken gehad met verlies of heftige gebeurtenissen? Welke open eindjes draaien als een grammofoonplaat of openstaand programma op je laptop nog elke dag onbewust mee? Wat zijn jouw energiegevers en energievreters? Geleidelijk aan leer je jezelf nog beter kennen en een gebruiksaanwijzing van jouw persoonlijkheid (her)schrijven. Dat stelt je in staat om keuzes te maken die meer bij jou passen en energie en plezier geven. In alle contexten van je leven, dus niet alleen werk!

Mijn coaching is gevarieerd en flexibel. Mijn werkwijze bestaat uit een pakket aan methodieken als:

  • Systemisch werk: o.a. familieopstellingen, organisatieopstellingen, opstellingen met ziektebeelden, loopbaanopstellingen;
  • IEMT een methodiek om terugkerende vervelende herinneringen, emoties, lichaamsgevoelens en identiteitsbelevingen te behandelen;
  • Hypnose, trance: werken met het slimme onbewust om op een andere laag de vertaling van emoties en gevoelens te ontdekken;
  • Lichaams- en ademwerk: het lichaam als ingang om blokkades en signalen te vertalen;
  • NLP: hoe communiceer je met jezelf en met anderen en welke tools zijn er om de communicatie soepeler, simpeler en met meer succes te laten verlopen.

Graag maak ik kennis met de mens die bij mij komt voor coaching en start ik met een oriënterend gesprek om doelen, problematiek en afspraken helder te krijgen. Wat is het doel van het coachtraject, waar loopt iemand tegenaan, wat zijn de duur, kosten en intensiteit van het traject? Werkgevers doen er goed aan medewerkers door ervaren coaches te laten begeleiden. Zo keren mensen sneller terug in het arbeidsproces en dragen ze bij aan het welzijn van meer gezonde, zelfbewuste medewerkers. Bedenk eens hoeveel kosten bespaard worden en hoe werkgeluk op de werkvloer toeneemt!
Herken je jezelf of een medewerker in het bovenstaande? Je bent welkom voor verkennend gesprek met een kop koffie of thee. Ik ontmoet je graag, je boekt eenvoudig zelf een afspraak via deze link. Wil je eerst meer informatie, bel me gerust!

Worstel je met een burnout?

Waar ga jij op 'aan', krijg je energie van?

Stress, vermoeidheid en burn-out zijn helaas aan de orde van de dag in onze drukke maatschappij. Veel mensen voelen zich overbelast en uitgeput en lijden aan burn-out symptomen. Lees hier meer over de symptomen. In dit blog zullen we bespreken wat burn-out precies is, hoe je burn-out kunt voorkomen en hoe ik als burn-out coach je kan helpen om deze situatie aan te pakken.

Wat is burn-out precies?

Burn-out is een vermoeidheidssyndroom, waarbij iemand langdurig gestresst is en geen energie meer heeft om te presteren. Dit kan leiden tot gevoelens van wanhoop, hulpeloosheid en een negatief zelfbeeld. Daardoor is het vaak niet mogelijk om optimaal te functioneren en kan het zijn dat je een periode niet kunt werken. Vaak wordt gedacht dat burn-out komt door veel te hard en lang werken. In mijn beleving is dat vaak een uiting of gedrag waar een andere oorzaak onder ligt.

Hoe voorkom je burn-out?

Er is een aantal stappen die je kunt nemen om burn-out te voorkomen. Het begint in mijn coachtrajecten met het achterhalen van de oorzaken. Oorzaken van burn-out worden veelal gevonden in onbewuste patronen en gedragingen die je hebt geleerd. Om die te ontdekken, maak ik gebruik van familieopstellingen en organisatieopstellingen. Het optimaliseren van jouw energiebalans, jouw belastbaarheid – als het gaat om werk – door lichaamsgerichte oefeningen te doen, maken deel uit van een coachtraject. Hieronder staan enkele belangrijke tips:

  • Leer om nee te zeggen: vaak voelen we ons verplicht om alles te doen, ook al is het niet haalbaar. Leer om ‘nee’ te zeggen als je te veel op je bord hebt en focus op de dingen die echt belangrijk zijn.
  • Maak tijd voor jezelf: plan regelmatig tijd voor jezelf in om te ontspannen en op te laden.
  • Beweeg regelmatig: regelmatige lichaamsbeweging kan helpen om stress te verminderen en energie te krijgen.
  • Slaap genoeg: slaapgebrek kan leiden tot stress en vermoeidheid. Zorg dat je genoeg slaapt en probeer een vast slaapritme aan te houden.

Ervaringsdeskundige en burn-out coach

Als je worstelt met stress, vermoeidheid of burn-out, aarzel dan niet om professionele hulp te zoeken. Ik ben onder andere burn-out coach en kan je helpen om de oorzaken van je stress te begrijpen en hoe je deze kunt aanpakken. Door middel van coaching en begeleiding help ik je om jezelf weer in balans te brengen en leer je hoe je burn-out kunt voorkomen.

Ik ben ervaringsdeskundige en daardoor een ervaren burn-out coach met jarenlange ervaring in het begeleiden van mensen bij het herstellen van burn-out. Door mijn unieke aanpak help ik je om weer in balans te komen en hoe je met stress kunt omgaan. Zoek nu hulp, voorkom burn-out en leer om de flow in je leven terug te krijgen.

Vrij zijn: oude zegening uit de Nathuatl taal

vrij zijn, bevrijd, psycholoog, coach, systeem therapeut, familieopstelling, wachtlijst, ik zoek een coach, Noord-Holland, Castricum, burn-out, Noord-Holland, coach nodig?, opstellingen, psycholoog, stress, vermoeid, lusteloos, NLP, Systemisch Werken, familieopstelling, organisatieopstelling, PTSS, trauma, traumawerk, lichaamswerk, coach Noord-Holland, NLP-trainer, trainer, loopbaanbegeleiding, carrière, begeleiding nodig, therapeut nodig, systeemtherapie, korte trajecten, geen wachtlijst, snel offerte in huis

“Ik bevrijd mijn ouders van het gevoel
dat ze hebben gefaald.

Ik bevrijd mijn kinderen van de behoefte
om trots naar me toe te brengen,
zodat ze hun eigen wegen schrijven
in overeenstemming met hun harten,
die altijd in hun oren fluisteren.

Ik bevrijd mijn partner
van de verplichting
om mij compleet te maken.
Ik kom niets tekort en ik leer
van alle wezens, altijd.

Ik dank mijn grootouders en voorvaderen
die samen zijn gekomen zodat ik vandaag
het leven kan ademen.
Ik bevrijd ze van mislukkingen en
onvervulde verlangens uit het verleden.

Ik ben me ervan bewust dat zij
hun best hebben gedaan
om hun situaties op te lossen
met het bewustzijn dat ze op dat moment hadden.
Ik eer jullie, ik hou van jullie,
ik erken jullie als onschuldig.

Ik ben transparant voor jullie ogen,
zodat jullie weten dat ik
niets verstop of verplicht ben,
dat ik enkel trouw aan mezelf
en aan mijn bestaan ben,
dat wanneer ik loop
met de wijsheid van mijn hart,
ik me bewust ben dat ik zo
aan mijn levensdoel voldoe.

Vrij van de onzichtbare
en zichtbare familie loyaliteiten,
die mijn Vrede en Vreugde
zouden kunnen verstoren,
die mijn enige verantwoordelijkheden zijn.

Ik doe afstand van mijn rol als redder,
van degene zijn die voldoet aan de
verwachtingen van anderen.
Lerend door, en alleen door, Liefde.

Ik zegen mijn essentie,
mijn manier van uiten,
zelfs wanneer iemand mij niet begrijpt.

Ik begrijp mezelf,
omdat ik alleen,
mijn verleden heb beleefd en ervaren.
Omdat ik mezelf ken,
ik weet wie ik ben, wat ik voel,
wat ik doe en waarom ik het doe.

Ik respecteer en waardeer mezelf,
ik eer het goddelijke in mij en jou.
Wij zijn vrij.

Oude zegening uit de 7e eeuw Nathuatl taal, Mexico
Bron: The Diamond Light Codes.
Lichtflits vertaling

Als je 81 bent en ‘aan jezelf wilt werken’…

Ik zeg hoe ik me voel!

Ze is bijna 81 jaar en wil aan zichzelf werken… Als ze binnenkomt, deze nieuwe cliënt, verandert er meteen iets in de ruimte. Een serene aanwezigheid, stil en bescheiden zo zit ze bij me. We hebben elkaar tot dan toe alleen telefonisch gesproken. Hoe coach je een dame op leeftijd, die met de vraag komt om voordat ze dit leven verlaat – nog aan zichzelf te willen werken. Open eindjes uit haar leven wil onderzoeken en opruimen, zodat ze ‘in vrede’ kan gaan.

Vaak wordt gevraagd om eens te beschrijven als je terugkijkt op jouw leven, wat je dan bereikt wilt hebben. Of, wat is jouw ‘nalatenschap’, hoe wil je herinnerd worden? De vraag van deze bijna 81-jarige heeft een ongelooflijke power in zich en de overtuiging dat het nooit te laat is.. voor wat dan ook! Ik voel dankbaarheid en nederigheid als iemand dat aan mij toevertrouwt. Ze is gevoelig, sensitief en heel spiritueel. Iets etherisch neemt ze mee de ruimte in. In haar leven met een narcistische moeder, ‘ongewenst kind zijn’, de oorlog en haar grote gevoeligheid heeft ze hard gewerkt om ‘er te mogen zijn’. In haar werk als trainer en begeleider van mensen (nu nog steeds!) is ze sterk, met humor, enorm veel wijsheid, kennis en lichtheid!

In de sessies kijken we samen naar wat haar open eindjes nog zijn. Hoe ze bv. haar wijze hoofd heeft moeten inzetten om te ‘overleven’, als beschermingsmechanisme voor haar als kind. En.. dat juist dát krachtige hoofd haar zoveel en zover heeft gebracht.. tot nu toe. Nu voelt ze en kan ze zien dat het tijd is om de zachtheid toe te laten, haar sensitiviteit te gebruiken als kracht en in alle vrijheid de volgende fase tegemoet treedt.

Ik ben geraakt door de schoonheid/puurheid van het effect van ruimte en rust welke ontstaan door deze ‘opruiming’. Hoe zou de wereld, onze relaties, ons werk en overal waar we onszelf meebrengen eruit zien, als we eerst onze eigen ‘open eindjes’ opruimen en ons dan weer opnieuw verbinden?

Balansportaal heeft mij geïnterviewd

welkom!

Leuk, leuk, leuk! Voor één van de grootste platforms voor hulp bij burn-out, stress en zelfontwikkeling ‘Balansportaal’ ben ik geïnterviewd over mij en mijn werk als coach. Je leest er hier ⬇️ alles over! Ik zou het top vinden om te horen wat jij ervan vindt!

Ieder mens heeft alles in zich om te kunnen slagen!

Een bijna-dood-ervaring (BDE) – nu al een aantal jaren geleden – zette het leven van Liesbeth van Breemen volledig op zijn kop. Tot dan had ze alle ‘seinen op rood’ genegeerd: druk druk druk als ze was met het gezin, het huishouden, sporten, een baan, een eigen bedrijf en een vol sociaal leven. …. ‘Niet klagen, maar dragen’ was haar levensmotto. Tot de dag waarop ze met een acute geperforeerde blindedarm in het ziekenhuis werd opgenomen en haar leven aan een zijden draadje hing….

‘Die BDE was een prachtige ervaring, maar voor mij was het tegelijk een keerpunt!’ herinnert Liesbeth zich.

Op zoek naar zichzelf

Na de operatie herstelde ze van haar lichamelijke klachten, werd opnieuw zwanger en ging eindelijk na vele jaren van stressen en racen op zoek naar zichzelf. Ze zegde haar baan op en zorgde thuis voor de kinderen. ‘Feitelijk zat ik toen al geruime tijd in een volledige burn-out. Met NLP, lichaamswerk en Systemisch werken (organisatieopstellingen, familieopstellingen) heb ik destijds veel over mezelf en mijn patronen geleerd’.

Nadat ze volledig was genezen, gooide Liesbeth van Breemen het roer om. Ze besloot met de door haar vergaarde kennis mensen die in een burn-out terechtkwamen, te begeleiden.

Perfectionisme leidt tot burn-out

Veel mensen denken dat een burn-out iets is voor de zwakkeren onder ons. Liesbeth: ‘Dat is absoluut een misvatting want juist de ‘gevers’, degenen met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, mensen die hun grenzen niet aangeven en zij die neigen tot perfectionisme maken er kans op’. Mensen zoals Van Breemen zelf dus…

Als professioneel coach begeleidt ze inmiddels particuliere en zakelijke cliënten bij hun persoonlijke en professionele ontwikkeling. Bovendien helpt ze hen blijvend de juiste balans en rust te vinden. Mijn motto: ‘ieder mens heeft alles in zich om te kunnen slagen!‘

Bewustwordingsproces

‘Veelal gaat het om een bewustwordingsproces. Wij mensen zitten – onbewust – vast in structuren die ons vanaf onze prilste jeugd onbewust zijn aangeleerd. Met de paplepel ingegoten, als het ware. Uit loyaliteit, als afweermechanismen of uit een overlevingsstrategie houden we ons vast aan geschreven en ongeschreven regels uit ons verleden. We zijn daar over het algemeen zeer trouw aan. Maar als we eerst inzoomen en daarna samen uitzoomen, passen die structuren helemaal niet meer bij ons. En dan heb je een keuze: blijf je dit doen of verander je iets? Door duidelijk zichtbaar te maken welke plek je hebt en inneemt binnen het gezin of binnen een organisatie – dat doe ik onder andere met opstellingen – ben je in staat de juiste keuze te maken passend jou en jouw leven. Het lichaam reageert daarop met totale ontspanning. Voor mij was dit proces verhelderend en helend.’

Stress als trigger

Ook voor de begeleiding van mensen met burn-out ontrafelt Van Breemen samen het verleden van haar cliënten. ‘Een burn-out op latere leeftijd ontstaat vaak doordat een trauma uit het verleden – ontslag, een ongeval of aan een andere traumatische ervaring – wordt getriggerd door veel stress. Mensen die in hun dagelijks leven continu ‘tegelijk aan het remmen en gasgeven zijn’ jagen in een stresssituatie onbewust dit trauma aan en reageren daarop met een sterk fysieke reactie. Een burn-out kan het gevolg zijn. Ook hier helpt bewustwording,’ weet de coach. Ook voor jongeren die vaak dagenlang achter hun laptop deelnemen aan online sessies en gedwongen door de druk die ze ervaren nauwelijks nog ontspannen, ligt een burn-out op de loer. ‘Ons centrale zenuwstelsel is als een elastiek dat langdurig wordt opgerekt en onder spanning staat met allerlei lichamelijke klachten van dien. Als het hoofd continu ‘aan’ staat, leer ik mensen langzaam weer te voelen en te ontspannen. Dat geeft ruimte.’

Liesbeth van Breemen | Coaching & Training

Van Breemen werkt naast opstellingen en traumawerk veel met korte meditaties, ademhalingstechnieken en simpele lichamelijke oefeningen die mensen ook thuis kunnen doen.

Aan jarenlange zorgtrajecten doet deze coach niet. ‘Mijn behandelingen zijn effectief en duren daardoor slechts een paar maanden. De eerste weken zie ik de cliënten vaker ‘live’ in mijn praktijk in Castricum aan Zee of online; daarna geef ik ze tools waarmee ze zelf aan de slag kunnen. Door die korte trajecten is er meestal snel een plekje beschikbaar.’

Bron: balansportaal.nl

Wil je met mij aan de slag? Plan een oriënterend gesprek

Het is fijn om elkaar te spreken over waar jij begeleiding bij zoekt. Dat kan door te bellen op 06-53593452. Of plan gelijk een oriënterend gesprek. Klik op onderstaande knop en kies een datum en tijd, die jou goed uitkomen. Het oriënterend gesprek is gratis.

Marieke stapte steeds in dezelfde valkuil..

vrijheid patronen doorbreken valkuil

Marieke: ‘Ik wil niet weer terecht komen in situaties die niet goed voor me zijn. Maar als ze er zijn dan ben ik geen slachtoffer meer…’

‘Ik heb gewerkt aan het herkennen van patronen en er iets aan te doen. We hebben daar samen naar gekeken. Als je ze herkent dan kan je accepteren dat ze er zijn en tegelijk er aan werken om ze te veranderen en weer verder te gaan. Dat heeft geleid tot inzichten, die me enorm hebben geholpen. Natuurlijk is het na een aantal sessies niet allemaal zo maar over of weg. Soms overvalt het me toch weer, alleen heb ik nu het vaste vertrouwen dat ik er zelf iets aan kan doen.’

Er waren veel meer blinde vlekken

Op een dag besluit Marieke een coach aan te spreken om te helpen haar depressieve gedachten en gevoelens aan te pakken. Het telefoontje naar Liesbeth van Breemen komt niet zomaar uit de lucht vallen.

‘Mijn huisarts had al meermalen gezegd dat ik moest nadenken over professionele ondersteuning om mijn depressieve gedachten en gevoelens aan te pakken. En het herkennen van patronen leren. Via hem had ik al een familie-opstelling gedaan en ook had ik gesprekken gevoerd met hulpverleners. Op een bepaald moment dacht ik: nu ga ik het doen. Ik heb Liesbeth gebeld en we zijn begonnen.

Uiteindelijk zijn het acht sessies geworden. Dat heeft me veel opgeleverd. Ik wil niet beweren dat die gedachten en gevoelens zijn verdwenen. Maar als ze er weer zijn, dan ben ik geen slachtoffer meer. Ik zal er niet meer weken of maanden onder lijden. Ze houden een dag of zo aan en ik kan er veel beter mee omgaan. Dat heeft zo ontzettend mijn leven veranderd.

Vier jaar geleden had ik echt niet gedacht dat mijn leven er zo zou kunnen gaan uitzien! Heel lang heb ik gedacht dat ik mezelf goed kende. En heel lang dacht ik dat ik alles zelf, zonder hulp van wie dan ook, kon oplossen. We hebben samen ontdekt dat er veel meer lag dan ik dacht en dat er veel meer blinde vlekken waren. Ik zeg niet dat alles nu 100% goed is. Of dat ik nooit meer externe professionele coaching nodig heb. Maar ik weet nu wel dat ik in staat ben om zelf de knop om te zetten.’

Mijn baas adviseerde coaching

Tijdens haar middelbare schooltijd denkt Marieke dat ze de enige is die lijdt onder depressieve gevoelens en dat ze ‘gek’ is. Als ze later gaat werken, zijn er (soms langdurige) periodes van uitval wegens ‘ziekte’.

‘Traumatische ervaringen speelden geen rol in het ontstaan van die depressieve gevoelens en gedachten. Mijn hele familie was en is er gevoelig voor. Ik beschouw de vatbaarheid ervoor als een deel van mijn bouwpakket. En zie het niet als een defect, hoewel ik er flink onder heb geleden. Een tijd lang heb ik gezocht naar oorzaken, maar dat leverde niets op. Dat zoeken maakte het eigenlijk zwaarder voor me. Gesprekken met hulpverleners en familie-opstellingen brachten me wel iets, maar toch bleven dingen me belemmeren en dwars zitten. Ik solliciteerde als projectleider bij een regionale  cliëntenorganisatie voor en door mensen met een psychische kwetsbaarheid.

Ik wilde voorkomen dat ik zou uitvallen of mijn werk niet goed zou doen. Daarom benoemde ik al tijdens het sollicitatiegesprek een en ander. Hoewel ik bang was dat ik de baan niet zou krijgen, wilde ik niet liegen en daardoor mezelf in een moeilijke positie brengen. Mijn baas sprak er over met mij en ze wilde dat ik zou komen werken. Vandaar haar advies om een coach te zoeken. Dat heeft ze goed aangevoeld. In mijn sollicitatiebrief had ze al gezien dat ik geen werknemer was met een gemiddeld ziekteverzuim. Ze wist dat ik in het verleden enkele keren een tijdlang niet meer kon werken. Dus ze wist dat ze als het ware dicht bij me moest gaan staan om me binnen boord te houden. Er is veel vertrouwen tussen haar en mij. Dat betekent ook dat er een open situatie is als het gaat om mijn valkuilen.’

Ik was in goede handen

Marieke legt aan Liesbeth haar vragen voor: Hoe kan ik mijn werk goed doen en blijven volhouden? Wat zijn nou de dingen die dat belemmeren of moeilijker maken? Waar loop ik tegen aan? Wat kan ik doen aan mijn energiemanagement? Hoe kan ik het herkennen van patronen leren?

‘Ze prikte eigenlijk meteen door waar ik sterk in was: ik kon heel goed praten en het ontbrak me niet aan woorden om te beschrijven wat ik dacht. Ze bracht me ertoe om niet vaag en algemeen dingen te benoemen, maar concreet. Dus niet rationeel analyseren, maar eerst en vooral voelen. Minder vanuit het denken aan de slag gaan en meer vanuit het gevoel.

Wat wil ik écht zelf en wat wil ik van de ander? Wat wil de ander van mij? En wat komt er boven en wat voel ik? Het werd duidelijk dat ik nog steeds ongelukkige gedachten en gevoelens negeerde, ging inzien dat ik niet meer eindeloos en diepgaand op zoek moest gaan naar oorzaken. En het herkennen van patronen. Ik ging me erop richten om ze buiten mezelf te plaatsen. Ik had ook veel verdriet bij me. Geen idee waar dat vandaan kwam, maar we hebben er aan gewerkt om dat een plek te geven die me minder hinderde en veel meer rust en ruimte bood.’

Uit haar comfort zone

Ze vindt het moeilijk om dingen los te laten, om uit haar comfortzone te komen, om naar zichzelf te kijken. En vindt het heel lastig om houvast in te ruilen tegen ontdekken.

‘Dat was best eng, maar als ik iets had opgeruimd in mijn gevoel en gedachten dan voelde dat heel goed. Liesbeth heeft een heel grote gereedschapskist waaruit ze steeds een ander dingetje haalde om in te spelen op mijn heel persoonlijke situatie. Ze leverde dingen aan die mij tot nieuwe inzichten brachten. Welk gevoel ik daarbij kreeg? Veiligheid en vertrouwen, in mezelf vooral. Haar vaardigheid gaf me het fijne gevoel dat ik bij haar in goede handen was. Wat me ook aansprak is dat ze heel breed georiënteerd is. Ze heeft niet een bepaalde koker waaruit van alles komt of waar van alles in wordt gestopt. Liesbeth is zelf een open persoon en je voelt dat haar eigen ervaringen meespelen. Ze is oprecht geïnteresseerd in wat mij raakt, in wat ik voel, in wat ik nodig heb.’

Uitspreken wat ik voel

Marieke heeft belangrijke stappen gezet. Op het persoonlijke vlak en ook heeft ze stevige beslissingen genomen waar het werksituaties betreft.  Als projectleider kan ze haar eigen ervaringen inzetten om jongeren met een levensverhaal te nog beter te begrijpen en te ondersteunen. En ze helpen bij het herkennen van patronen. Dat is een heel belangrijke kwaliteit in haar werk bij de cliëntenorganisatie.

‘Dat steeds maar zoeken naar oorzaken heb ik achter me gelaten. Ik weet niet of het de opstelling is geweest of de meditatie of het aandacht geven en benoemen en buiten mezelf leggen of andere dingen die in de coaching aan de orde zijn geweest, maar het gaat een heel stuk beter. Af en toe heb ik nog wel eens dat ik denk: zo hoeft het van mij niet, maar dat is een dag later weer over. Het blijft niet meer voortduren. Zo gaat het goed. Het heeft allemaal bijgedragen aan een draai die ik heb gemaakt.’

 En je baas?

‘Ik heb geluk gehad dat ik een baas kreeg die oog had voor mijn worsteling en mij aanraadde om een coach te zoeken om zo verder te werken aan mezelf. De kosten voor de sessies werden zonder probleem vergoed. Ik ga er binnenkort uitgebreid met haar over praten. Ik ga haar laten weten wat het me heeft gebracht. Zelfreflectie in elk geval. Naar mezelf kijken, kritisch zijn op mijn eigen handelen. Het herkennen van patronen. Misschien heb ik daardoor ook wel bepaalde beslissingen genomen in mijn werksituatie. Ik heb belangrijke stappen gezet, bijvoorbeeld van 3 naar 2 dagen werken bij een van mijn twee werkplekken. Dat was een grote beslissing. Misschien ook wel beter agendabeheer inzake privé en werk. Rust pakken. Terugval voorkomen. Uitspreken in mijn omgeving wat ik voel.’

“Ik ben tot inzichten gekomen, die ik in mijn eentje niet had kunnen verwerven!”

psycholoog, coach, systeem therapeut, familieopstelling, wachtlijst, ik zoek een coach, Noord-Holland, Castricum, burn-out, Noord-Holland, coach nodig?, opstellingen, psycholoog, stress, vermoeid, lusteloos, NLP, Systemisch Werken, familieopstelling, organisatieopstelling, PTSS, trauma, traumawerk, lichaamswerk, coach Noord-Holland, NLP-trainer, trainer, loopbaanbegeleiding, carrière, begeleiding nodig, therapeut nodig, systeemtherapie, korte trajecten, geen wachtlijst, snel offerte in huis

‘Ik heb altijd het idee gehad dat ik niemand nodig had. Voor mij was het niet minder dan vanzelfsprekend dat ik de dingen zelf moest oplossen. Natuurlijk ging ik ervaren dat dat niet altijd lukt, zeker niet toen ik in mijn persoonlijke leven tegen dingen aanliep die ik echt niet in mijn eentje kon oplossen. Een van de dingen die ik heb meegenomen uit de sessies met Liesbeth is dat ik me bewust ben geworden van hoe dat heeft gewerkt en welke patronen daaronder liggen.’

Aan het woord is Vincent. Hij is van middelbare leeftijd, heeft kort geleden zijn succesvolle bedrijf verkocht aan een multinational en heeft zich voorgenomen om nog een aantal jaren bij dat grote bedrijf te werken. Het ging en gaat dus allemaal prima. Hij is een succesvolle ondernemer en professional. In zijn privé leven doemden echter problemen op die hij niet kon aanpakken: een heftige scheiding en mede daardoor een problematische relatie met zijn dochter.

Ik zocht iemand die ook mijn dochter wilde coachen

‘Klopt. Ik was me zeker wel van bewust van het feit dat ik hulp nodig had. Ik had contact met een hulpverlener, maar die viel op een gegeven moment uit. Ik wilde toch verder werken aan de problemen die op mijn weg waren gekomen. Via een zoektocht op internet kwam ik terecht bij Liesbeth van Breemen. Ik zocht niet specifiek naar iemand die NLP of systemisch werken als hulp aanbood. Nee, ik zocht een coach waar ik mijn verhaal zou kunnen doen. Ik zocht iemand die ook mijn dochter zou kunnen coachen. Ze was bereid om met Liesbeth te gaan werken. Nou, zo zijn we aan de slag gegaan. We deden de sessies met Liesbeth niet gezamenlijk.’ Hij hield ‘de dingen’ bij zichzelf. In zijn vriendenkring, die na de scheiding flink was uitgedund, en op de werkplek sprak hij nooit over wat er was gebeurd en hoe de slechte relatie met zijn dochter hem parten speelde.

‘Vanaf het eerste gesprek met Liesbeth was er vertrouwen en veiligheid. Ik voelde me meteen op mijn gemak. Ze gaf me ook het gevoel dat ze ook voor mijn dochter iets kon betekenen. Het kernpunt voor mij was de relatie met mijn dochter. Die wilde ik ten koste van alles verbeteren. Zij ging niet zomaar mee in de aanpak van Liesbeth. Ik heb haar echt moeten overtuigen om toch een stap te zetten. Ze zag wel in dat we allebei moesten werken om de dingen tussen ons te verbeteren, maar het duurde even voordat ze deze weg wilde gaan.

Overigens heb ik mijn stap niet afhankelijk gemaakt van die van mij dochter. Ik ben gewoon met Liesbeth aan de slag gegaan. Mijn dochter ging iets later beginnen aan de sessies. Nu, achteraf, hebben we er allebei een goed gevoel over. Liesbeth heeft nooit iets tegen mij gezegd over de sessies met mijn dochter. Andersom ook niet, denk ik. Dat gaf ons allebei een veilig gevoel. Aan de andere kant was het fijn dat zij mijn dochter kende. Als we spraken over onze moeizame relatie dan was het extra makkelijk dat Liesbeth aan beide kanten van het probleem kon kijken. Ze heeft mij altijd aangesproken vanuit mijn eigen rol en positie en niet vanuit die van mijn dochter.’

Altijd ruimte om actuele gebeurtenissen te bespreken

De sessies hebben hem inzichten opgeleverd in zijn eigen rol in de relatie met zijn dochter. De opstellingen hebben geholpen om gezinspatronen te ontdekken die zijn gedrag en gevoel mede hebben bepaald. Hij is anders naar zichzelf gaan kijken. Ook naar anderen.
‘Mede door de sessies bij Liesbeth ben ik tot inzichten gekomen die ik in mijn eentje niet had kunnen verwerven. Ze heeft door haar kennis en kunde en zeker door haar sensitieve aanpak er zeker aan bij gedragen dat ik meer ben gaan zien en begrijpen van mijn eigen gedrag, mijn eigen rol in allerlei situaties. Ook over hoe het is gegaan en nog gaat tussen mijn dochter en mij. Liesbeth is niet vooringenomen, ze voelt goed aan wat nodig is en ze stemt heel goed af.’

Wat heeft hij meegenomen voor de toekomst? Doet hij dingen nu anders?

‘Er zijn eigenlijk wel heel veel dingen die ik heb meegenomen vanuit de sessies. Dat is niet zozeer omdat Liesbeth heel duidelijk dingen heeft gezegd of iets heel concreets heeft gezegd in de trant van je moet dit of dat doen en dan gaat het anders. Het is veel meer dat je in gesprek bent en dingen gaat herkennen. Belangrijk is goed kijken naar je rol: hoe is nou je eigen rol en wat is die van iemand anders. Ik ben me meer bewust van mijn eigen rol en ik denk na over de rol die iemand anders neemt. Het is bewustwording waar ik dagelijks wel iets aan heb.

Ik heb meegenomen wat Liesbeth wel eens heeft gezegd: blijf bij jezelf en voel de liefde die in jezelf zit. Wat ik trouwens sterk vond, was dat de dingen die ze zei ook bij haar zelf, in haar eigen leven, een belangrijke rol spelen. Het was ook heel prettig dat ik kon ervaren wat meditatie met me doet. Dat heeft effect gehad. Ik doe dingen nu anders dan daarvoor of in elk geval met een ander soort bewustzijn. Dat geldt zeker voor de relatie met mijn dochter. Ik ben me bewuster van hoe dat werkt, wat mijn rol is en welke rol ik van haar kan verwachten. Daarnaast probeer ik meer mezelf te zijn. Ik ben nu wat opener en probeer eerder de communicatie op te zoeken. Ik heb in de sessies veel kunnen bespreken. Er was altijd ruimte om dingen die in de tussentijd van de sessies waren gebeurd, door te nemen.’

Hoopvoller dan eerst

‘Ja, hoe gaat het nu verder? Wat kan ik verwachten? Ik weet het niet. De laatste sessie was in september. Ik heb nu wel het idee dat het klaar is. Ik werk aan de dingen die we hebben besproken. Ik sluit niet uit dat ik in de toekomst wel weer een gesprek heb met Liesbeth. Dat zien we dan wel weer. Wat mijn dochter vindt, weet ik nog niet echt goed. De afstand van haar woonplek naar de sessies was best wel een obstakel. Ze stopte eerder dan ik. Maar nu hebben we in elk geval een veel beter contact. Ik moet het tijd geven. Ik ben iemand die altijd snel tot resultaten wil komen, dus dat is best wel nog een dingetje. Daarnaast is er iets veranderd in mijn verwachtingen. Ik ben hoopvoller misschien dan eerst.’

Lees het verhaal van Sam!

familie opstellingen castricum

Sam: “Ik kon eindelijk terug geven wat niet bij mij past”

‘Ik had al eens eerder een burn out gehad. Na een poos ging het wel weer. Maar nu was het erger, het zat dieper. Uiteindelijk kon ik twee jaar lang niet werken. Als ik probeerde om toch te werken dan duurde dat heel kort totdat ik weer uitviel. Als mensen me weer op het werk zagen dan dachten ze dat ik beter was, dat het allemaal voorbij was. Ik had dat gevoel zelf helemaal niet. Ik bleef de woede en de boosheid in mijn lijf houden. Dat zat er al jaren en bij de geringste aanleiding ging het mis. Er moest iets gebeuren dat een echte ommekeer zou zijn in mijn leven.’

Sam  was meer dan 20 jaar docent techniek in het voortgezet onderwijs. Hoewel hij het veel te druk kreeg, omdat hij gedwongen werd heel andere dingen te doen dan zijn eigen vak te onderwijzen, voelde hij ook dat de burn out niet ‘een op een’ aan de werksituatie toegeschreven kon worden.

‘Niet doen, niet doen, niet doen’, zei ik tegen mezelf

‘Ik voelde wel dat het zeker ook in mijzelf zat. Ik ben opgevoed met het principe: niet zeuren maar aanpakken. Als kind moest ik van mijn ouders veel verantwoordelijkheden op mijn schouders nemen. Opgeven was er niet bij. Ik moest alles tot een succes maken. Die instelling heb ik in mijn verdere leven gehouden. Tijdens die moeilijke periode bleef ik maar doorgaan en proberen om te werken. Ik was constant moe en dat werd steeds erger. Als ik thuis kwam had ik hoofdpijn. Ik kon echt niet meer werken. Uiteindelijk was ik ziek thuis, maar na ongeveer een half jaar moest ik van de bedrijfsarts weer aan het werk. In elk geval moest ik naar het werk en dingen doen. Ik kreeg een heel lastige verhouding met die bedrijfsarts. Maar ja, het ging niet. Ik bleef toch weer thuis. Dat werd me kwalijk genomen door de bedrijfsarts. Althans ik voelde het zo. Ik ging naar hem toe met in mijn gedachten: hij is een arts dus hij zal mij wel begrijpen. Hij zal wel kijken wat er met mij aan de hand is. Het enige dat hij zei was: ’Je hebt niet aan je wettelijke verplichtingen voldaan’. Ik zei: ‘Ja maar, ik ben ziek’. Maar hij bleef steeds zeggen dat ik niet had voldaan aan wat we afgesproken hadden. Toen klapte ik helemaal dicht.

Ik was er zo erg aan toe dat ik dacht dat ik te ver zou gaan. Ik was eigenlijk heel ver heen en ik was echt heel bang dat ik het stukje beheersing zou gaan verliezen. ’Niet doen, niet doen, niet doen’, bleef ik tegen me zelf zeggen. Ik luisterde alleen, maar ik hoorde niet meer wat hij zei. Hij kapte het gesprek op een bepaald moment af want hij kreeg in de gaten dat het echt niet meer verder kon. Ik schrok eigenlijk van mijn eigen woede en boosheid die ik niet meer in de hand kon houden. Dat was een moment dat ik dacht: dat gaat zo niet langer, ik moet daar iets mee. Toen ik na dat gesprek buiten kwam, stond ik gewoon op het parkeerterrein te janken. Mijn vrouw had me al vaker laten weten dat ik met iemand moest gaan praten. Ik zag dat ze leed onder mijn situatie en onder die voortdurende dreiging van uitbarstingen.’

Externe hulp nodig

Sam had zich voorgenomen zeker tot zijn pensioengerechtigde leeftijd aan het werk blijven. Pas dan kan je stoppen, was zijn vaste overtuiging. Zo was hij ook opgevoed: je stopt pas met iets als het af is. In 2017 ging hij officieel en met forse tegenzin met vervroegd pensioen. Maar boosheid en woede bleven. Dat maakte voor hem duidelijk dat alleen het werk niet de oorzaak van de burn out kon zijn. Zijn vrouw raadde hem aan om iets te gaan doen dat kon helpen. Ze deed de opleiding NLP. Sam voelde er aanvankelijk helemaal niets voor en na een tijdlang zoeken naar informatie over NLP zette hij de stap naar het leslokaal. Ondanks tegenwerking van zijn werkgever maakte hij toch de gang naar de lessen in de periode dat hij formeel in de ziektewet zat. Achteraf zegt hij dat hij in die lessen heeft geleerd beter naar zichzelf (zijn eigen gedrag) en naar de (verwachtingen van) de ander te kijken en ook vanuit een ‘helicopterview’ waar te nemen wat er gebeurt. De negatieve gevoelens verdwenen echter niet en ze bleven zijn leven aanvallen. Hij besefte dat externe hulp nodig was. Zijn vrouw  bracht hem in contact met Liesbeth van Breemen.

Familieopstelling

‘Het klikte eigenlijk meteen en korte tijd later begonnen we aan de eerste van acht sessies. We begonnen steeds met een meditatie. En daar knapte ik al heel erg van op. Ik werd er zo relaxed van en ik kon steeds beter dingen in gedachten nemen waarover ik dan ook ging praten. Soms was ik heel geëmotioneerd. Niet omdat ik verdrietig was, maar dat deed me goed. Dan praatten we over wat die boosheid oproept, over wat ik heb meegemaakt. We gingen praten over wat ik daarbij voelde en nu voel, wat me stoorde en nu stoort, wat me boos maakte en nu nog boos maakt. Door die gesprekken en de familieopstellingen die wij gedaan hebben, ging ik zien wat er is gebeurd en waar dat door kwam. Ik ging zien wat er in mezelf zit en waar dingen in mijn familie, in mijn opvoeding zitten en wat die met me doen. Er ontstond bij mij het inzicht waar die burn out eigenlijk vandaan kwam. Eerder dacht ik dat het kwam doordat ik op mijn werk te veel dingen moest doen die niet bij mij pasten. In de sessies waarbij ik in een famillieopstelling tegenover mijn ouders stond, werd duidelijk dat ik als het ware mezelf die burn out bezorgde. Ik was opgevoed met het principe dat ik altijd alles moest geven, alle verantwoordelijkheid moest nemen, nooit mocht opgeven en mijn zusjes moest beschermen. Daar zat dus een heel belangrijk punt. Eigenlijk zou ik pas die boosheid en die woede kunnen wegschuiven als ik die principes van mijn opvoeding zou kunnen overwinnen.’

Een bos bloemen

Liesbeth gaf aan dat ik zeker daar naar een oplossing zou kunnen zoeken. Ze liet de keuze aan mij en hielp me om er goed over na te denken en vooral goed te voelen wat er was en wat er zou kunnen veranderen. Na een poosje zag ik in, dat ik op een of andere manier afscheid moest gaan nemen van die druk, die vanuit de opvoeding op mij was gelegd en die zich nog steeds liet gelden. Ik besloot om terug te geven aan mijn ouders wat ze aan mij hadden opgedragen maar wat niet bij mij paste. Dat heb ik met een symbolisch gebaar gedaan. Ik heb een bos bloemen gekocht en ben naar het graf van mijn ouders gegaan. Ik heb de bloemen op het graf gelegd en ik heb hardop gezegd: ‘uit liefde voor jullie, geef ik hiermee aan jullie terug wat niet bij mij past. Ik doe dit, omdat ik weet, dat jullie van mij houden.’ Ik was diep ontroerd en daarna was ik opgelucht en blij.

Deze blog is opgetekend door Paul Custers, freelance journalist na een gesprek met Sam. Hij wil zijn verhaal graag delen.

Wil jij ook ervaren wat coaching voor jou kan betekenen? Neem contact op of kijk op de website bij ‘coaching’

“Ik zeg nu eerder hoe IK me voel!”

overtuiging

“Hoe ik me voelde, liet ik heel erg beïnvloeden door mijn omgeving. Ik herinner me niet precies meer wanneer dat is begonnen. Eigenlijk weet ik niet beter dan dat dat altijd zo was. Een opmerking van iemand maakte me soms dagenlang van slag. In mijn werk kon ik mijn emoties steeds minder de baas. En wat was er nou helemaal aan de hand? Eigenlijk niet eens zo veel, maar ik voelde me doodongelukkig. Een jaar geleden kwam ik tot de slotsom dat ik zo niet door kon. Niet voor mij en zeker ook niet voor mijn omgeving. Er moest iets veranderen.

Ik praatte er met mijn man over en hij had begrip en liefde, maar we kwamen er niet verder mee. Ik bleef in mijn denkbeeld, in mijn waan, vast zitten en zocht op internet naar hulp. Op de website van Liesbeth las ik dingen die me aanspraken en ik nam contact met haar op. Vanaf het eerste moment voelde ik me thuis in haar praktijk. Geen idee wat ik kon verwachten en tegelijk was er het vertrouwen in dat het een stap in de goede richting zou gaan worden.

Ik dacht het verborgen te kunnen houden

Aan de hand van mijn verhaal maakte ze een heel duidelijk en betrouwbaar plan voor vervolgstappen. Ze ging met mij terug naar mijn verleden om te zien wat daar was gebeurd. Ik kwam tot inzicht in wat er allemaal had plaatsgevonden en hoe mij dat had ‘gevormd’. Het was soms heel emotioneel en tegelijk ontstond er steeds meer houvast. Er kwam een leidraad waarlangs ik zelf mijn problemen kon aanpakken. Mijn grote onzekerheid verdween in de sessies en dat gaf me meer ruimte om naar mezelf te kijken. Meer en meer sprak ik ook met anderen in mijn omgeving over de samenwerking met Liesbeth. Het maakte me duidelijk dat mijn probleem ook al veel eerder door hen was ‘gezien’, terwijl ik altijd dacht het in mijzelf verborgen te kunnen houden. In gesprekken met anderen merkte ik dat ik niet de enige was…..

Inzicht in waarom ik denk zoals ik denk

De sessies op zich waren best vermoeiend. Op de dag van de sessies was ik kapot en leeg. Maar de handvatten die Liesbeth mij gaf, het bespreken van recente gebeurtenissen, maar ook het invullen van het reflectieformulier, zetten mij aan het denken. Het gaf me inzicht in  waarom ik denk zoals ik denk (of eigenlijk dacht) en gaf mij houvast hoe te handelen. Ik heb veel meer rust. Je kan niet iedereen tevreden stellen. Je hoeft niet met iedereen vriendjes te zijn. 

Zelf ben ik een zeer gepassioneerd, toegewijd en loyaal persoon en vond het lastig als anderen niet hetzelfde dachten en deden. Ik betrok alles op mezelf. En heb dit nu los kunnen laten. Daarnaast vond ik het lastig om dingen in een breder perspectief te zien. Door even een stapje terug te doen en de tijd te nemen is het makkelijker om het grotere geheel te zien en daar dan je stappen in te nemen in plaats van er gelijk in te vliegen. Ik ga nu veel meer uit van mijn eigen kracht. Ik zeg nu eerder hoe ik me voel!

Maar de toekomst heb  je wel in eigen hand

Het is opvallend dat veel van je denken en handelen is terug te leiden naar hoe je in het verleden (jeugd) gevormd bent.  Het is belangrijk het verleden te accepteren zo als het is geweest. Maar je eigen toekomst heb je wel in eigen hand. Het is makkelijker om daar eventueel verandering in aan te brengen als je dit inziet en het begrijpt. Maar het is een proces. Je kan niet zomaar veranderen, dat heeft tijd nodig. Je moet er wel zelf voor open staan en er aan willen (blijven) werken. Ik vind het wel fijn dat bij Liesbeth altijd de deur openstaat voor als ik ergens niet uitkom, maar vooralsnog is dat niet nodig geweest.

Door de sessies met Liesbeth ben ik ook gaan inzien dat communiceren belangrijk blijft en dan bedoel ik niet via WhatsApp en andere socialmedia. Toon echte interesse, geef een complimentje, vraag en weet wat de ander wil en verwacht. Zeg hoe jij je voelt. Ik zeg het nu zo overtuigd en misschien klinkt het wel ‘makkelijk’, maar ik weet dat het tijd en inspanning kost.”

Monique de Vijlder

Deze blog is opgetekend door Paul Custers, freelance journalist naar aanleiding van de ervaringen van Monique, die zij graag met jullie wilde delen. Dank je voor je openheid en kwetsbaarheid!   Liesbeth

Wil jij ook ervaren wat coaching voor jou kan betekenen? Kijk dan op de website bij ‘coaching’.

“Ik wilde weer leven”

Ik zeg hoe ik me voel!

Wat ik heel graag wilde? Ik wilde weer leren leven!

‘Wat ben ik ontzettend blij dat ik jou heb ontmoet. Het was zo fijn om over mijn BDE (Bijna Dood Ervaring) te vertellen en begrepen te worden, zonder angst voor oordeel. Ik wilde zo graag weer leren genieten van het leven en accepteren dat ik niet dood ben. Ik wilde mijn lijf weer voelen. Het stormde in en rond mijn hoofd en ik schoot steeds weg. Ik voelde jouw rust en kracht en kon alleen maar wensen dat ik dat ook zou bereiken. De weg hier naartoe was erg mooi. Ik heb ontzettend veel over mezelf geleerd.’

Op 27 mei 2019, ruim een maand na de laatste sessie, schrijft ze een brief aan Liesbeth van Breemen, NLP coach, familie-/organisatieopsteller en kindercoach. Weer ruim een maand later vraag ik – Paul Custers, freelance journalist – haar naar wat er is gebeurd en hoe het nu gaat.

Jij hebt mijn verhaal geschreven

Ik luister naar een moedige vrouw, 33 jaar en moeder van twee heel jonge kinderen. Ze heeft heftige ervaringen achter de rug. Ze is open over wat haar is overkomen. Zonder voorwaarden vooraf en zonder enige schroom praat ze met mij, een voor haar onbekende buitenstaander en nieuwsgierige journalist. We spreken af dat ik haar identiteit niet prijs geef. Hoewel ze na de samenwerking met haar coach veel en veel sterker is geworden, wil ze vooralsnog voorzichtig zijn als het gaat om herleidbare informatie. Het gaat haar eerst en vooral om wat ze vertelt.

‘Toen mijn zoontje werd geboren, heb ik heel veel bloed verloren. Dat leidde tot een BDE. Het heeft heel lang geduurd totdat ik besefte wat er gebeurd was. Ik kon dat in mijn eentje zeker niet oplossen en dus ging ik op internet op zoek. Ik kwam een blog van Liesbeth tegen. Ze vertelde daarin over haar eigen BDE. Ik heb haar meteen gebeld en gezegd dat ik heel graag een keer met haar wil praten. Jij hebt mijn verhaal geschreven, zei ik. En ik heb hulp nodig. Ik ben bij haar op consult geweest in Castricum. We zijn na dat eerste gesprek nog vijf keer bij elkaar geweest.’

Het blijft niet bij de bijna dood ervaring. Ze worstelt met een depressief gevoel, met een depressieve kijk op wat haar is overkomen. Maar ze wil niets liever dan verder gaan. Dat is moeilijk en verwarrend.

‘Ik had aan de ene kant het gevoel dat ik dood wilde en aan de andere kant ook zeker niet. Ik wilde hier zijn, bij mijn kinderen. Maar toch bleef dat gevoel, die trigger van dood zijn bij me. Ik voelde me helemaal niet lekker met wat er was gebeurd. Als ik het moeilijk had, bijvoorbeeld ruzie met iemand of zo, dan voelde ik een sterke aantrekkingskracht van het idee om dood te zijn. Het beheerste mijn leven. Mijn zoontje was een huilbaby. Dat trok al mijn energie en al mijn aandacht. Daardoor heb ik het eerste jaar van zijn leven er eigenlijk nauwelijks aan gedacht. Toen hij wat rustiger werd en ik zwanger was van mijn dochter, kwam het denken terug. Toen kwam ook het besef dat er echt wel meer was gebeurd dan dat ik ‘even’ een kind op de wereld had gezet. Toen zij geboren werd, kreeg ik een postnatale depressie. Daarvoor ben ik onder behandeling geweest bij een psycholoog. Het had ook nogal impact op mijn relatie. Ik ben ook samen met mijn partner in therapie gegaan. Maar met dat ene stuk, die BDE, daar kon de psycholoog eigenlijk niet zo veel mee. Ze kende het gevoel niet, ze had zelf nooit zoiets meegemaakt.’

Er is in die vijf jaar na de geboorte van haar eerste kind veel tegelijk gebeurd. Maar die BDE bleef bij haar, weliswaar na een poos niet meer zozeer vanuit een depressieve duiding, maar meer vanuit interesse, gevoel, ervaring. Dat kon ze met de psychologe niet oppakken. Ze had iemand nodig die dat gevoel kende.

We hebben mijn levenslijn helemaal uitgelegd

‘Ik vind het nog wel lastig om erover te praten. Zeker tegenover bekenden. Het is moeilijk voor mij en ook voor de ander om mij zelf te horen zeggen hoe mooi het kan zijn om dood te gaan. Het verlangen is er nog wel, dat weet ik heel goed. Maar nu weet ik dat het pas gebeurt als ik 80 of zo ben. Niet nu in elk geval. Het is niet meer zo dat ik wil dat ik morgen neer val. Het is moeilijk om tegen mensen te zeggen dat ik het mooi vind om dood te gaan. Ik heb er nauwelijks met iemand over gesproken. Met een van mijn vriendinnen wel.’

Ze vraagt aan Liesbeth of ze haar kan begeleiden. En wat daar voor nodig is.

‘Wat ik heel graag wilde? Ik wilde weer leren leven. Ik wilde weer genieten van het hier en nu. Ik wilde dat de dood een andere plek in mijn leven zou krijgen: niet meer een verlangen en niet meer steeds denken als er iets niet goed ging: ik wil dood omdat dat fijn is. Ik wil de dood zien als iets dat logisch en mooi is, maar wel pas als mijn tijd daarvoor is gekomen. Ik wil genieten van mijn kinderen, van mijn leven, van mijn werk. Liesbeth herkende dat. Dat gaf mij een heel vertrouwd gevoel. Het is zo fijn dat ik haar zo snel ben tegen gekomen. We spraken af om vijf sessies te doen. En daarin hebben we samen eigenlijk heel gestructureerd gekeken naar een aantal aspecten van mij, van mijn leven: Wie ben ik nu?; Wie was ik als kind? We zijn naar mijn stamboom gegaan. Naar mijn ouders. We hebben gesproken over dingen als: Waar kom ik vandaan?; Waar komen kenmerken die bij mij horen vandaan? We hebben mijn levenslijn helemaal uitgelegd.’

Een doosje bonbons als statement

Ze had helemaal geen idee hoe Liesbeth te werk zou gaan. Ze had wel eens van systemisch werken en opstellingen gehoord via de psychologe. Die koppelde trouwens haar BDE aan de wens om weg te gaan, te vluchten en keek ernaar als een aan depressie gerelateerde gebeurtenis.

‘Maar ik voelde dat niet zo. Ik voelde het als een aantrekkingskracht. We kwamen daarover niet op een lijn. Ik ben met haar eigenlijk meer bezig geweest met mijn verleden: waar komt die drang om te vluchten vandaan? Ik had dat vluchtgedrag wel, maar na die BDE wist ik waar ik heen wilde, naar het verlangen om dood te zijn. Dat laatste is helemaal veranderd door het werken met Liesbeth. Zij heeft me laten zien dat ik ook kan kiezen om hier te blijven. Om mijn rust te pakken en van daaruit te reageren. Niet meer weg te schieten. Het kan nog wel voorkomen, maar dan doe ik het bewust. Niet omdat het mij te veel wordt, maar omdat ik kies.’

In de sessies bespraken ze hoe zij thuis aan de slag kon. Ze schreef dingen op. Ze kreeg inzichten en tips. ‘Bijvoorbeeld: in het systemisch werken komt aan de orde dat je de lasten van je ouders die je met je mee neemt, terug kan geven. We hebben dat door meditatie gedaan. Maar je kan het ook letterlijk terug geven. Ik heb heel symbolisch een doosje bonbons aan mijn moeder gegeven. Daar heb ik bij gedacht dat ik een pakketje lasten terug gaf. Dat heb ik niet tegen mijn moeder gezegd. Zij kreeg gewoon een doosje bonbons, maar voor mij was het een statement. Ik voelde dat echt als verlichting. Ik kon daarmee een stap zetten zonder dat het een zware gang werd.’

Op het moment dat Liesbeth een familieopstelling aanbiedt, blijkt dat ze haar moeder op de plek van haar vader zet en andersom. Dat geeft inzicht in wat het familie systeem haar heeft meegegeven.

‘We hebben dat en de BDE uit elkaar gehaald. De ouders, het  moeder worden en de BDE waren drie aparte dingen. Ik had dat zelf allemaal ervaren als een groot obstakel. Door het los te trekken konden we het aanpakken. Ik dacht dat de BDE me uit mijn evenwicht had gehaald. Maar er bleek dus meer te zijn. De BDE was niet het enige en ik kon het ook gaan zien als iets dat me niet alleen pijn en verdriet bracht, maar ook iets opleverde: inzicht in mezelf en de kans om anders naar dingen en gebeurtenissen te kijken. Misschien was de bijna dood ervaring achteraf ook een verrijking van mijn leven. Die beleving kwam steeds meer in de plaats van het idee dat de BDE mijn leven alleen maar dwars zat.’

Samen besloten we dat ik op eigen benen verder zou gaan

De bijna dood ervaring heeft daarmee dus een andere plek in haar leven gekregen. Ze spreekt niet meer uit dat ze dood wil zijn. Die ‘behoefte’ is er niet meer. Ze vindt het nu, achteraf, eigenlijk best heftig dat ze dat soms heeft uitgesproken ten overstaan van mensen in haar directe omgeving.

‘Vlak na de bevalling had mijn partner het idee dat hij mij achter moest laten op de verloskamer en hij met onze zoon zou achterblijven. Dat we elkaar daarna toch weer zagen was heel bijzonder. Ik heb het mijn moeder wel verteld. Het was moeilijk om dat met haar te bespreken. Na de bevalling had ze zoiets van: nou, ga maar naar een therapeut. Ze zei steeds dat het een depressie was. Ze wilde er eigenlijk niet over praten. Dat is ook niet meer gebeurd en ik heb er nu geen behoefte meer aan.

Eerst was er een mannelijke en daarna een vrouwelijke psycholoog. Twee jaar lang in behandeling geweest. Al voordat BDE aan de orde was. In de opstelling met Liesbeth kwamen de punten die ik daar had besproken toch weer aan de orde. De sessies met Liesbeth hebben mij meer heeft gebracht dan ik had gedacht en verwacht eigenlijk. Ik sta sterker in mijn leven, in alle opzichten. En als het niet lukt dan kan ik stappen zetten om mijn leven weer op de rails te zetten. Ik zie verbindingen en verbanden tussen dingen die gebeuren. Ik kan een stapje terug doen, dingen overzien en dan sterker weer verder gaan. Waar ik met Liesbeth aan heb gewerkt is nog altijd bij me. Ik heb geleerd om niet alleen vanuit mijn hoofd dingen te zien en te hanteren, maar mijn gevoel en emoties zijn minstens net zo belangrijk geworden. Ik heb meer gevoel in mijn lijf. De meditatie oefeningen leverden contact op met mijn voeten, met mijn benen, met de grond. We hebben samen besloten dat ik na vijf sessies op eigen benen verder zou gaan. Over een half jaar hebben we nog een bijeenkomst om te kijken hoe het gaat en wat ik misschien nog nodig heb. Ik vind het heel fijn dat er nog een vangnet is. Ik mag haar mailen en bellen. Dat is nog niet gebeurd en ik denk ook niet dat het nodig zal zijn, maar het idee dat het kan, is toch heel mooi.’

Ze kwam bij Liesbeth terecht met een hulpvraag, die later complexer bleek dan ze zelf had gedacht. Ze ging alleen voor hulp bij het verwerken van de BDE. Ze had het idee dat ze al het andere al met de psycholoog had doorgenomen.

‘Ik dacht: het enige dat er nu nog zit is de BDE. Maar Liesbeth zei al heel snel: die andere punten heb je nog helemaal niet afgerond.  Ze voelde heel goed aan wat er aan de hand was en ze was heel direct en duidelijk.’

Triggers? Misschien, maar ik weet nu dat ik kan herstellen

Zijn er (nog) triggers? Zeker, maar de angst dat ze dood gaat is er niet meer. Ze zegt dat ze andere keuzes kan maken.

‘Die angst was al weg, maar het moest nog tot me doordringen dat die ook echt weg was en is. Ik ben niet bang dat die angst terug komt. Ik durf nu dingen. In mijn werk bijvoorbeeld. Die zou ik een tijd terug zeker niet gedurfd hebben. Triggers zijn nu anders en ik herken ze, ik zie ze bijna aankomen. Als ik ruzie had dan schoot ik meteen achter in mijn hoofd. Omdat ik ze nu op tijd herken, kan ik een stapje terug doen. Als het heel onverwacht komt, dan is het misschien wel moeilijk, maar ik weet nu dat ik kan herstellen. Je vervalt makkelijk in oude patronen van denken. Zeker als je moe of ziek of gewoon een keer verdrietig bent. Het negatieve denken was vroeger altijd bij me. Als ik nu moe ben of als mij iets heel onverwacht overkomt dat ik niet wil dan schiet ik nog wel eens in de negatieve denkhouding, maar ik blijf er niet meer in hangen. Met faalangst is het net zo. Ik zeg nu tegen mezelf: ik kan en ik zal er uit komen.’

Ze heeft het werken met Liesbeth ervaren als fijne, veilige manier van werken aan zichzelf.

‘Ze plakt geen etiketten. Ze oordeelt niet over wat je zegt en wat je denkt. Ze werkt vanuit intuïtie en ervaring. Ik ben opgevoed en opgeleid in een wetenschappelijke benadering van de dingen en dus ook van het leven. Je kan je alleen maar goed voelen als je in je hoofd zit, zeg maar. Nou, dat ben ik echt anders gaan zien. Ik heb ergens ook wel altijd gevoeld dat er meer is dan vanuit je hoofd de dingen zien en beleven, maar ik kon er geen draai aan geven.’

Misschien is het in de toekomst nodig om nog eens contact te leggen met Liesbeth, zegt ze. Er zouden dingen in haar leven kunnen zijn die ze in haar eentje niet kan hanteren. Maar ja, dat kan bij iedereen gebeuren, zegt ze. ‘We zien wel. Nu ben ik sterker en nu weet ik wat ik wil en waar ik aan werk. En heel belangrijk is ook dat ik weet HOE ik daaraan moet werken. Het gaat goed met me. Het is heel fijn om te voelen dat ook mijn omgeving dat merkt en er goed op reageert.’

Paul Custers, freelance journalist.

Voor meer informatie: Liesbeth van Breemen, coaching & training; info@liesbethvanbreemen.nl

06-53593452