Als je 81 bent en ‘aan jezelf wilt werken’…

Ze is bijna 81 jaar en wil aan zichzelf werken… Als ze binnenkomt, deze nieuwe cliënt, verandert er meteen iets in de ruimte. Een serene aanwezigheid, stil en bescheiden zo zit ze bij me. We hebben elkaar tot dan toe alleen telefonisch gesproken. Hoe coach je een dame op leeftijd, die met de vraag komt om voordat ze dit leven verlaat – nog aan zichzelf te willen werken. Open eindjes uit haar leven wil onderzoeken en opruimen, zodat ze ‘in vrede’ kan gaan.

Vaak wordt gevraagd om eens te beschrijven als je terugkijkt op jouw leven, wat je dan bereikt wilt hebben. Of, wat is jouw ‘nalatenschap’, hoe wil je herinnerd worden? De vraag van deze bijna 81-jarige heeft een ongelooflijke power in zich en de overtuiging dat het nooit te laat is.. voor wat dan ook! Ik voel dankbaarheid en nederigheid als iemand dat aan mij toevertrouwt. Ze is gevoelig, sensitief en heel spiritueel. Iets etherisch neemt ze mee de ruimte in. In haar leven met een narcistische moeder, ‘ongewenst kind zijn’, de oorlog en haar grote gevoeligheid heeft ze hard gewerkt om ‘er te mogen zijn’. In haar werk als trainer en begeleider van mensen (nu nog steeds!) is ze sterk, met humor, enorm veel wijsheid, kennis en lichtheid!

In de sessies kijken we samen naar wat haar open eindjes nog zijn. Hoe ze bv. haar wijze hoofd heeft moeten inzetten om te ‘overleven’, als beschermingsmechanisme voor haar als kind. En.. dat juist dát krachtige hoofd haar zoveel en zover heeft gebracht.. tot nu toe. Nu voelt ze en kan ze zien dat het tijd is om de zachtheid toe te laten, haar sensitiviteit te gebruiken als kracht en in alle vrijheid de volgende fase tegemoet treedt.

Ik ben geraakt door de schoonheid/puurheid van het effect van ruimte en rust welke ontstaan door deze ‘opruiming’. Hoe zou de wereld, onze relaties, ons werk en overal waar we onszelf meebrengen eruit zien, als we eerst onze eigen ‘open eindjes’ opruimen en ons dan weer opnieuw verbinden?

13 juli 201910 september 2019

“Ik wilde weer leven”

Wat ik heel graag wilde? Ik wilde weer leren leven!

‘Wat ben ik ontzettend blij dat ik jou heb ontmoet. Het was zo fijn om over mijn BDE (Bijna Dood Ervaring) te vertellen en begrepen te worden, zonder angst voor oordeel. Ik wilde zo graag weer leren genieten van het leven en accepteren dat ik niet dood ben. Ik wilde mijn lijf weer voelen. Het stormde in en rond mijn hoofd en ik schoot steeds weg. Ik voelde jouw rust en kracht en kon alleen maar wensen dat ik dat ook zou bereiken. De weg hier naartoe was erg mooi. Ik heb ontzettend veel over mezelf geleerd.’

Op 27 mei 2019, ruim een maand na de laatste sessie, schrijft ze een brief aan Liesbeth van Breemen, NLP coach, familie-/organisatieopsteller en kindercoach. Weer ruim een maand later vraag ik – Paul Custers, freelance journalist – haar naar wat er is gebeurd en hoe het nu gaat.

Jij hebt mijn verhaal geschreven

Ik luister naar een moedige vrouw, 33 jaar en moeder van twee heel jonge kinderen. Ze heeft heftige ervaringen achter de rug. Ze is open over wat haar is overkomen. Zonder voorwaarden vooraf en zonder enige schroom praat ze met mij, een voor haar onbekende buitenstaander en nieuwsgierige journalist. We spreken af dat ik haar identiteit niet prijs geef. Hoewel ze na de samenwerking met haar coach veel en veel sterker is geworden, wil ze vooralsnog voorzichtig zijn als het gaat om herleidbare informatie. Het gaat haar eerst en vooral om wat ze vertelt.

‘Toen mijn zoontje werd geboren, heb ik heel veel bloed verloren. Dat leidde tot een BDE. Het heeft heel lang geduurd totdat ik besefte wat er gebeurd was. Ik kon dat in mijn eentje zeker niet oplossen en dus ging ik op internet op zoek. Ik kwam een blog van Liesbeth tegen. Ze vertelde daarin over haar eigen BDE. Ik heb haar meteen gebeld en gezegd dat ik heel graag een keer met haar wil praten. Jij hebt mijn verhaal geschreven, zei ik. En ik heb hulp nodig. Ik ben bij haar op consult geweest in Castricum. We zijn na dat eerste gesprek nog vijf keer bij elkaar geweest.’

Het blijft niet bij de bijna dood ervaring. Ze worstelt met een depressief gevoel, met een depressieve kijk op wat haar is overkomen. Maar ze wil niets liever dan verder gaan. Dat is moeilijk en verwarrend.

‘Ik had aan de ene kant het gevoel dat ik dood wilde en aan de andere kant ook zeker niet. Ik wilde hier zijn, bij mijn kinderen. Maar toch bleef dat gevoel, die trigger van dood zijn bij me. Ik voelde me helemaal niet lekker met wat er was gebeurd. Als ik het moeilijk had, bijvoorbeeld ruzie met iemand of zo, dan voelde ik een sterke aantrekkingskracht van het idee om dood te zijn. Het beheerste mijn leven. Mijn zoontje was een huilbaby. Dat trok al mijn energie en al mijn aandacht. Daardoor heb ik het eerste jaar van zijn leven er eigenlijk nauwelijks aan gedacht. Toen hij wat rustiger werd en ik zwanger was van mijn dochter, kwam het denken terug. Toen kwam ook het besef dat er echt wel meer was gebeurd dan dat ik ‘even’ een kind op de wereld had gezet. Toen zij geboren werd, kreeg ik een postnatale depressie. Daarvoor ben ik onder behandeling geweest bij een psycholoog. Het had ook nogal impact op mijn relatie. Ik ben ook samen met mijn partner in therapie gegaan. Maar met dat ene stuk, die BDE, daar kon de psycholoog eigenlijk niet zo veel mee. Ze kende het gevoel niet, ze had zelf nooit zoiets meegemaakt.’

Er is in die vijf jaar na de geboorte van haar eerste kind veel tegelijk gebeurd. Maar die BDE bleef bij haar, weliswaar na een poos niet meer zozeer vanuit een depressieve duiding, maar meer vanuit interesse, gevoel, ervaring. Dat kon ze met de psychologe niet oppakken. Ze had iemand nodig die dat gevoel kende.

We hebben mijn levenslijn helemaal uitgelegd

‘Ik vind het nog wel lastig om erover te praten. Zeker tegenover bekenden. Het is moeilijk voor mij en ook voor de ander om mij zelf te horen zeggen hoe mooi het kan zijn om dood te gaan. Het verlangen is er nog wel, dat weet ik heel goed. Maar nu weet ik dat het pas gebeurt als ik 80 of zo ben. Niet nu in elk geval. Het is niet meer zo dat ik wil dat ik morgen neer val. Het is moeilijk om tegen mensen te zeggen dat ik het mooi vind om dood te gaan. Ik heb er nauwelijks met iemand over gesproken. Met een van mijn vriendinnen wel.’

Ze vraagt aan Liesbeth of ze haar kan begeleiden. En wat daar voor nodig is.

‘Wat ik heel graag wilde? Ik wilde weer leren leven. Ik wilde weer genieten van het hier en nu. Ik wilde dat de dood een andere plek in mijn leven zou krijgen: niet meer een verlangen en niet meer steeds denken als er iets niet goed ging: ik wil dood omdat dat fijn is. Ik wil de dood zien als iets dat logisch en mooi is, maar wel pas als mijn tijd daarvoor is gekomen. Ik wil genieten van mijn kinderen, van mijn leven, van mijn werk. Liesbeth herkende dat. Dat gaf mij een heel vertrouwd gevoel. Het is zo fijn dat ik haar zo snel ben tegen gekomen. We spraken af om vijf sessies te doen. En daarin hebben we samen eigenlijk heel gestructureerd gekeken naar een aantal aspecten van mij, van mijn leven: Wie ben ik nu?; Wie was ik als kind? We zijn naar mijn stamboom gegaan. Naar mijn ouders. We hebben gesproken over dingen als: Waar kom ik vandaan?; Waar komen kenmerken die bij mij horen vandaan? We hebben mijn levenslijn helemaal uitgelegd.’

Een doosje bonbons als statement

Ze had helemaal geen idee hoe Liesbeth te werk zou gaan. Ze had wel eens van systemisch werken en opstellingen gehoord via de psychologe. Die koppelde trouwens haar BDE aan de wens om weg te gaan, te vluchten en keek ernaar als een aan depressie gerelateerde gebeurtenis.

‘Maar ik voelde dat niet zo. Ik voelde het als een aantrekkingskracht. We kwamen daarover niet op een lijn. Ik ben met haar eigenlijk meer bezig geweest met mijn verleden: waar komt die drang om te vluchten vandaan? Ik had dat vluchtgedrag wel, maar na die BDE wist ik waar ik heen wilde, naar het verlangen om dood te zijn. Dat laatste is helemaal veranderd door het werken met Liesbeth. Zij heeft me laten zien dat ik ook kan kiezen om hier te blijven. Om mijn rust te pakken en van daaruit te reageren. Niet meer weg te schieten. Het kan nog wel voorkomen, maar dan doe ik het bewust. Niet omdat het mij te veel wordt, maar omdat ik kies.’

In de sessies bespraken ze hoe zij thuis aan de slag kon. Ze schreef dingen op. Ze kreeg inzichten en tips. ‘Bijvoorbeeld: in het systemisch werken komt aan de orde dat je de lasten van je ouders die je met je mee neemt, terug kan geven. We hebben dat door meditatie gedaan. Maar je kan het ook letterlijk terug geven. Ik heb heel symbolisch een doosje bonbons aan mijn moeder gegeven. Daar heb ik bij gedacht dat ik een pakketje lasten terug gaf. Dat heb ik niet tegen mijn moeder gezegd. Zij kreeg gewoon een doosje bonbons, maar voor mij was het een statement. Ik voelde dat echt als verlichting. Ik kon daarmee een stap zetten zonder dat het een zware gang werd.’

Op het moment dat Liesbeth een familieopstelling aanbiedt, blijkt dat ze haar moeder op de plek van haar vader zet en andersom. Dat geeft inzicht in wat het familie systeem haar heeft meegegeven.

‘We hebben dat en de BDE uit elkaar gehaald. De ouders, het moeder worden en de BDE waren drie aparte dingen. Ik had dat zelf allemaal ervaren als een groot obstakel. Door het los te trekken konden we het aanpakken. Ik dacht dat de BDE me uit mijn evenwicht had gehaald. Maar er bleek dus meer te zijn. De BDE was niet het enige en ik kon het ook gaan zien als iets dat me niet alleen pijn en verdriet bracht, maar ook iets opleverde: inzicht in mezelf en de kans om anders naar dingen en gebeurtenissen te kijken. Misschien was de bijna dood ervaring achteraf ook een verrijking van mijn leven. Die beleving kwam steeds meer in de plaats van het idee dat de BDE mijn leven alleen maar dwars zat.’

Samen besloten we dat ik op eigen benen verder zou gaan

De bijna dood ervaring heeft daarmee dus een andere plek in haar leven gekregen. Ze spreekt niet meer uit dat ze dood wil zijn. Die ‘behoefte’ is er niet meer. Ze vindt het nu, achteraf, eigenlijk best heftig dat ze dat soms heeft uitgesproken ten overstaan van mensen in haar directe omgeving.

‘Vlak na de bevalling had mijn partner het idee dat hij mij achter moest laten op de verloskamer en hij met onze zoon zou achterblijven. Dat we elkaar daarna toch weer zagen was heel bijzonder. Ik heb het mijn moeder wel verteld. Het was moeilijk om dat met haar te bespreken. Na de bevalling had ze zoiets van: nou, ga maar naar een therapeut. Ze zei steeds dat het een depressie was. Ze wilde er eigenlijk niet over praten. Dat is ook niet meer gebeurd en ik heb er nu geen behoefte meer aan.

Eerst was er een mannelijke en daarna een vrouwelijke psycholoog. Twee jaar lang in behandeling geweest. Al voordat BDE aan de orde was. In de opstelling met Liesbeth kwamen de punten die ik daar had besproken toch weer aan de orde. De sessies met Liesbeth hebben mij meer heeft gebracht dan ik had gedacht en verwacht eigenlijk. Ik sta sterker in mijn leven, in alle opzichten. En als het niet lukt dan kan ik stappen zetten om mijn leven weer op de rails te zetten. Ik zie verbindingen en verbanden tussen dingen die gebeuren. Ik kan een stapje terug doen, dingen overzien en dan sterker weer verder gaan. Waar ik met Liesbeth aan heb gewerkt is nog altijd bij me. Ik heb geleerd om niet alleen vanuit mijn hoofd dingen te zien en te hanteren, maar mijn gevoel en emoties zijn minstens net zo belangrijk geworden. Ik heb meer gevoel in mijn lijf. De meditatie oefeningen leverden contact op met mijn voeten, met mijn benen, met de grond. We hebben samen besloten dat ik na vijf sessies op eigen benen verder zou gaan. Over een half jaar hebben we nog een bijeenkomst om te kijken hoe het gaat en wat ik misschien nog nodig heb. Ik vind het heel fijn dat er nog een vangnet is. Ik mag haar mailen en bellen. Dat is nog niet gebeurd en ik denk ook niet dat het nodig zal zijn, maar het idee dat het kan, is toch heel mooi.’

Ze kwam bij Liesbeth terecht met een hulpvraag, die later complexer bleek dan ze zelf had gedacht. Ze ging alleen voor hulp bij het verwerken van de BDE. Ze had het idee dat ze al het andere al met de psycholoog had doorgenomen.

‘Ik dacht: het enige dat er nu nog zit is de BDE. Maar Liesbeth zei al heel snel: die andere punten heb je nog helemaal niet afgerond. Ze voelde heel goed aan wat er aan de hand was en ze was heel direct en duidelijk.’

Triggers? Misschien, maar ik weet nu dat ik kan herstellen

Zijn er (nog) triggers? Zeker, maar de angst dat ze dood gaat is er niet meer. Ze zegt dat ze andere keuzes kan maken.

‘Die angst was al weg, maar het moest nog tot me doordringen dat die ook echt weg was en is. Ik ben niet bang dat die angst terug komt. Ik durf nu dingen. In mijn werk bijvoorbeeld. Die zou ik een tijd terug zeker niet gedurfd hebben. Triggers zijn nu anders en ik herken ze, ik zie ze bijna aankomen. Als ik ruzie had dan schoot ik meteen achter in mijn hoofd. Omdat ik ze nu op tijd herken, kan ik een stapje terug doen. Als het heel onverwacht komt, dan is het misschien wel moeilijk, maar ik weet nu dat ik kan herstellen. Je vervalt makkelijk in oude patronen van denken. Zeker als je moe of ziek of gewoon een keer verdrietig bent. Het negatieve denken was vroeger altijd bij me. Als ik nu moe ben of als mij iets heel onverwacht overkomt dat ik niet wil dan schiet ik nog wel eens in de negatieve denkhouding, maar ik blijf er niet meer in hangen. Met faalangst is het net zo. Ik zeg nu tegen mezelf: ik kan en ik zal er uit komen.’

Ze heeft het werken met Liesbeth ervaren als fijne, veilige manier van werken aan zichzelf.

‘Ze plakt geen etiketten. Ze oordeelt niet over wat je zegt en wat je denkt. Ze werkt vanuit intuïtie en ervaring. Ik ben opgevoed en opgeleid in een wetenschappelijke benadering van de dingen en dus ook van het leven. Je kan je alleen maar goed voelen als je in je hoofd zit, zeg maar. Nou, dat ben ik echt anders gaan zien. Ik heb ergens ook wel altijd gevoeld dat er meer is dan vanuit je hoofd de dingen zien en beleven, maar ik kon er geen draai aan geven.’

Misschien is het in de toekomst nodig om nog eens contact te leggen met Liesbeth, zegt ze. Er zouden dingen in haar leven kunnen zijn die ze in haar eentje niet kan hanteren. Maar ja, dat kan bij iedereen gebeuren, zegt ze. ‘We zien wel. Nu ben ik sterker en nu weet ik wat ik wil en waar ik aan werk. En heel belangrijk is ook dat ik weet HOE ik daaraan moet werken. Het gaat goed met me. Het is heel fijn om te voelen dat ook mijn omgeving dat merkt en er goed op reageert.’

Paul Custers, freelance journalist.

Voor meer informatie: Liesbeth van Breemen, coaching & training; info@liesbethvanbreemen.nl

06-53593452

26 maart 201810 september 2019

“Onverklaarbare klachten”

klachten, burn-out, dynamieken, patronen

Als Lisanne bij me in de praktijk komt, valt als eerste haar prachtige witte haar op. Een gepensioneerde dame, die last heeft van (medisch) onverklaarbare klachten, kaak- en kiespijnen en pijn in haar oor. Ze ziet een beetje bleek, alsof ze in de achtergrond wil verdwijnen. Vreemd, denk ik, het lijkt niet te matchen met haar ondeugende blik en sprankelende humor.

Dan begint ze te vertellen…

Ik vraag haar wanneer de onverklaarbare klachten zijn begonnen en ze begint te vertellen over de impulsieve aankoop door haar echtgenoot van een piano. Haar boosheid hierover en zijn onvermogen om daarmee om te gaan, leidden bijna tot een breuk in hun relatie. Daarna zijn de klachten begonnen en ze is bij diverse reguliere geneeskundigen geweest om de oorzaak te achterhalen. Deze onderzoeken leverden haar niets op. Desgevraagd begint ze te vertellen over haar familiegeschiedenis. Aangekomen bij haar vader stopt ze met praten. De pijn om het verlies van haar vader op jonge leeftijd is voelbaar in de ruimte. De keuzes van haar moeder in het leven na de dood van haar vader zijn voor een kind niet te begrijpen en pijnlijk.

Verlangen en gemis

Ze kiest representanten uit voor haar vader, moeder en zichzelf, in de vorm van ronde tegels waar ik in de begeleiding van cliënten één op één mee werk. Liefdevol legt ze ze neer en de opstelling begint. Het verlangen en gemis worden zichtbaar in de opstelling. Eindelijk kan ze het uitspreken, vloeien er tranen en stroomt er weer energie.

Familieopstelling

Hoe verhoudt zich dit nu tot de piano en de onverklaarbare klachten aan haar kaak, kiezen en oor hoor ik je denken… Natuurlijk ging het niet om de aanschaf van de piano. Wezenlijk voor Lisanne was, dat haar echtgenoot ‘haar had overgeslagen en niet gekend of gevraagd over de dure aankoop’. Dat zij niet serieus werd genomen en niet werd ‘gezien’. De pijn en het verdriet om het gemis van haar vader herinnerden haar eraan dat zij op jonge leeftijd, ook niet is gezien in haar pijn en verdriet. Met de kaken op elkaar geklemd heeft ze haar verdriet verbeten. Na een paar sessies komt ze de praktijk weer binnen, haar gelaatskleur is roze, energie stroomt en ze lacht ondeugend het leven toe. Ze vertelt dat het contact met haar echtgenoot op een diepe laag is hersteld en haar kaakklachten en oorpijn zijn verdwenen.

Benieuwd wat een opstelling jou oplevert?

Herken je je in het bovenstaande verhaal? Loop jij ergens mee rond, waar je ‘anders’ naar wilt kijken? Misschien ben je benieuwd geworden naar een familieopstelling. Bel me of stuur me een e-mail, dan drinken we een kop koffie of thee en vertel jij jouw verhaal.

19 december 201729 april 2021

“Help, nét moeder en een drukke baan!”

Het is rond lunchtijd als Mandy (32) me belt. “Kan het even tussen de middag?”, vraagt ze gespannen. “Het lukt me om nu even te bellen, de kleine slaapt… “ Ze vertelt dat ze sinds een aantal maanden moeder is geworden van een prachtige zoon. En dan begint ze hortend en stotend te vertellen, dat ze helemaal niet meer zo blij is.

Alle ballen in de lucht…

Ze weet het gewoon niet meer. Werken, een baby, het huishouden, haar sociale contacten. Bij haar ouders, familie en vriendinnen durft ze niet aan te kloppen, dan lijkt het alsof ze haar nieuwe leventje niet aan kan. Haar partner werkt in de offshore, waardoor Mandy er vaak alleen voor staat. Als haar partner thuis is, voelt ze zich beter en meer ontspannen. Ze vertelt dat ze het moederschap niet als roze wolk ervaart, dat ze constant moe is en het gevoel heeft dat ze alle ballen in de lucht moet houden. Natuurlijk houdt ze van haar kleine mannetje, alleen alles wat ze van te voren bedacht had, loopt anders. En daar wordt ze zo moe van. Om van de gebroken nachten maar niet te spreken. Wat ik haar vooral hoor zeggen, is dat ze teleurgesteld is in zichzelf. Ze zou toch juist moeten genieten van het kleine wondertje wat zich in haar leven heeft aangediend?

Herkenbaar, moeder?

Moeder worden is iets heel bijzonders. En er gebeurt een hoop in het leven en lichaam van een vrouw als zij moeder wordt. Alleen al hormonaal ligt alles overhoop, om er uiteindelijk voor te zorgen dat de aandacht naar het belangrijkste gaat: het nieuwe leven! Je bent een emotionele rollercoaster geworden: vergeetachtig, huilerig, hypergelukkig en hyperongelukkig. Soms herken je jezelf niet eens meer en dan bedoel ik niet degene die je in de spiegel ziet…! En dan ben je behalve moeder ook nog sexy partner, meelevende vriendin, fantastische dochter, leuke schoondochter en accurate en professionele werkneemster…. Wat ik in het verhaal van Mandy herken, is het gevoel alle ballen in de lucht te willen houden. En met vier kinderen, zijn dat er dan heel wat .

Wat werkt wel!

Ik vraag haar wat ze het liefst zou willen, wat belangrijk voor haar is en wat ze met de coaching wil bereiken. Mandy zegt dat ze rustiger en meer in balans wil zijn, zoals ze zichzelf ook kent. Dat ze weer zichzelf wil zijn. Ik kan natuurlijk de omstandigheden niet veranderen. We kunnen wel kijken en werken aan hoe Mandy omgaat met wat zich aan veranderingen in haar leven heeft aangediend. Hoe zij in haar dagelijks leven meer rust en balans kan ervaren en wat ze daarvoor nodig heeft. Zodat ze zich lekker in haar vel voelt, haar werk met voldoening kan doen én geniet van haar prille gezinsleven. En er meer ruimte en aandacht komt voor wat wél werkt en nog meer gaat werken in haar leven, als zij zich daarvan bewust wordt.

Waarom een coach helpt!

Een goede coach houdt je een spiegel voor en maakt je bewust van alle kwaliteiten, vaardigheden en talenten die jij allemaal in huis hebt. Ik laat je ervaren wat er van binnen bij jou aan waardevolle hulpbronnen aanwezig zijn, waar jij gebruik van maakt. Hoe je dichtbij jezelf kunt blijven in een hectische en veranderende omgeving. Ik ga met je de ‘diepte’ in en samen brengen wij de ‘pareltjes’ naar boven.

Mandy heeft in de coaching een paar keer een familieopstelling gedaan. Zij kreeg inzicht in hoe zij nog zo op zoek was naar haar plek in het gezin waar ze in opgroeide. Ze was als kind gaan zorgen voor de relatie van haar ouders. Al haar handelen was erop gericht om te ‘pleasen’ en een lief meisje te zijn; bang dat ze uit elkaar zouden gaan. In haar volwassen leven, met een drukke baan en pril gezinsleven kun je je voorstellen dat het ‘pleasen’ van iedereen, extreem vermoeiend is!

“Mandy: de sessies hebben er voor gezorgd dat ik meer in verbinding met mijzelf ben. Jouw warme en betrokken aanpak heeft mij innerlijke rust en hele mooie, nieuwe inzichten gebracht. Door jouw begeleiding ben ik weer in verbinding met mijzelf gekomen. Weet ik beter wat ik wil en ben ik mij bewuster geworden van mijn handelen en van mijn keuzes. Ik ervaar rust en balans in mijzelf, waardoor ik er beter voor mijn gezin kan zijn. Dank je wel!”

Iets voor jou?

Herken jij je in het verhaal van Mandy? Bel en maak een afspraak voor een gratis inspiratiesessie: 06- 53 59 34 52.

Wil je meer informatie over mij of over mijn werkwijze, dan kun je op deze site kijken bij:

16 mei 201720 december 2017

Doe maar gewoon…

Dóe maar gewoon …

“Dóe maar gewoon …” Afgelopen week reed ik, met mijn gezicht in de zon, na een prachtige dag vol waardevolle coachgesprekken keihard meezingend met de autoradio terug naar huis. Op de radio hoor ik een – nieuw – reclamespotje om de aankoop van een auto aan te bevelen en wordt getriggerd door de zin: ‘Dóe maar gewoon .. ‘ In het zonnetje achter het stuur op weg naar huis, swingend op de nieuwste top 40 zomerhits, worden mijn gezang en gedachten onderbroken door de betekenis van die ene zin in het reclamespotje. Mijn Aygo verandert in mijn ouderlijk huis en ik reis even terug in de tijd….

Hoe vaak heb je die zin al gehoord? Wie kent hem niet? ‘Doe maar gewoon ..’ en de bijzin die dan volgt, als een zuur toetje: ‘dan doe je al gék genoeg…’.Ook ik ken hem als geen ander. Uit de band springen, opvallen, aparte kleding dragen, gek doen op straat, feesten, uit je plaat gaan op de jaarlijkse kermis, was ‘not done’ bij ons thuis.

Tegeltjeswijsheden

Elke familie of gezin kent zijn eigen tegeltjeswijsheden. Als een dief in de nacht sluipen ze er in. Je wordt geboren, groeit op in jouw gezin en krijgt je eigen set aan tegeltjeswijsheden mee. Dat wordt familiejargon, jij en jullie weten precies van elkaar wat er bedoeld wordt. Als ik je nu zou vragen om één of meer van jouw tegeltjeswijsheden te noemen, komen ze vast zo bij je op. Laten we eerlijk zijn: sommige van deze wijsheden zijn heel best bruikbaar in het leven. Deze, bijvoorbeeld ‘Ledigheid is des duivels oorkussen… ‘ zorgt ervoor, dat als je mij een klus geeft, ik hem voor je klaar, want lui zijn, dat kennen wij niet!

Deze laatste tegel heeft ook een achterkant, een schaduwkant. Want, hóe voel je je als je met de nieuwste Happinez op de bank wat ligt te lanterfanten, wat kanaalzwemt op TV, terwijl je bijna niet meer naar buiten kunt kijken zó vies zijn de ramen. En als je dan jouw lievelingsmok wilt vullen met heerlijke muntthee voor bij jouw onbeduimelde Happinez, je je een flinke weg moet banen door alle opgestapelde vuile vaat van drie dagen… Of als jij geniet van een nachtje flink doorzakken op de jaarlijkse kermis.. Ja, écht even navoelen bij jezelf, kruipt er – misschien heel even – toch een schuldgevoel naar boven?

Evenwichtsbalk

Wat we als kind nog niet zo goed kunnen onderscheiden, is welke tegeltjeswijsheid past echt bij mij en welke niet… Kinderen voelen onbewust haarfijn aan hoe ze op de familiaire evenwichtsbalk van ‘doe ik het goed, ben ik zo lief genoeg, doe ik niemand tekort’ en ‘doe ik het niet goed, hoor ik er nu niet bij, neem ik teveel ruimte in’ moeten bewegen. Kinderen doen precies datgene, wat nodig is om het evenwicht te bewaren. Soms laten kinderen zelfs extreem gedrag zien, als signaal voor wat er binnen het gezin speelt. Vele volwassen ‘kinderen’ ervaren nog steeds de uitwerking van hun tegeltjeswijsheden. Niet voor niets raken veel mensen opgebrand, depressief of burn-out omdat ze zo goed kunnen ‘geven’ en het lastig vinden om hun grenzen aan te geven in hun volwassen leven.

Dank aan het reclamespotje

Mijn inzicht dank zij het reclamespotje, wat is bedoeld om een de nieuwste uitvoering van een automerk aan te prijzen, komt als de vriendelijke mannenstem de klemtoon van deze zin heel anders legt. Hij verandert de zin op magische wijze in ‘Dóe maar gewoon …’ (gun jezelf deze auto…) Heel even gaat er zo’n sidder door mij heen. Ken je dat gevoel? Van top tot teen een ‘griebeltje over mijn grabbeltje’ of is dit er ook één uit mijn familiejargon? Na een paar seconden griebelen, valt niet één enkel kwartje, nee, de hele jackpot! Op mijn gezicht verschijnt een smile van oor tot oor. Een kleine verandering, van een woord, van de context of de betekenis, dit omdenken of herkaderen in NLP-termen, van mijn belemmerende tegeltjeswijsheid, is zo heerlijk verhelderend, bevrijdend. En ik hoor:

‘DÓE maar gewoon, DOE het gewoon, DOE!’ Het voelt alsof ik een bemoedigend zetje in mijn rug krijg, vleugels krijg en een nieuwe tegeltjeswijsheid op mijn eigen tegel schilder: ‘DÓE maar, GA gewoon en maak het gek genoeg!’

Houdbaarheidsdatum

Mooi, toch? Ken jij jouw tegeltjeswijsheden? Welke zijn er misschien verbleekt, versleten en passen niet meer bij jou? Welke kun je goed gebruiken? Zou je ze eens willen onderzoeken op hun houdbaarheidsdatum? Je kunt mij vinden via http://www.stapinjekracht.nl, mailen naar info@stapinjekracht.nl of bellen met 06-53593452.

Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness, that most frightens us. We ask ourselves, who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?
Part of ‘A RETURN TO LOVE ‘ by Marianne Williamson